Ponowna wyprawa do Sędziszowej była efektem odległego już w czasie spotkania rodzinnego, na którym to mój stryj Andrzej pokazał interesujące zdjęcia pewnej kamiennej budowli. Po datach wyrytych na kamiennych tablicach można było domniemywać, że jest to jakaś wieża - pomnik, wybudowana na cześć mieszkańców, którzy walczyli na frontach I Wojny Światowej. I z tejże nie wrócili. Świadczyłyby o tym nazwy miejsc (Europa Wschodnia i Zachodnia) wykute obok daty i nazwiska.

Lokalizację monumentu wstępnie określiłem na podstawie oglądanych zdjęć. Widoczne na fotografiach góry, zabudowania, przy wsparciu zdjęć satlitarnych, pozwoliły na wytypowanie miejsc, z których krewny najprawdopobodniej "focił". Rzut okiem na mapy topo okolic tylko zachęcił do wyjazdu - na jednej z nich znalazłem symbol pomnika.

Korzystając ze słonecznej styczniowej pogody udaliśmy się na miejsce. Po dotarciu do Sędziszowej opuściliśmy asfaltową dróżkę, mknąc polną gruntówką w stronę zalesionego wzniesienia. Cztery kopyta, pomimo rozmokniętego gruntu, jakoś wciągnęły nas na szczyt górki, skąd pieszo ruszyliśmy na rekonesans. Okazało się, że mapa topo kłamie i na współrzędnych żadnego pomnika nie ma. Dopiero przeszukanie drugiego skupiska zieleni pozwoliło odtrąbić sukces. Pierwsza myśl na miejscu? Sto lat temu potrafiono doniośle docenić czyjeś poświęcenie...

Pomnik trzyma się nieźle jak na swój wiek, ale widoczne ubytki (brak paru tablic, schodów praktycznie już nie ma, spękania) stawia pod znakiem zapytania jego dalszy los. Dziwi mnie, że obiektem nie interesuje się żaden konserwator zabytków, a tym bardziej gmina, która mogłaby z tego miejsca uczynić jedną z okolicznych ciekawostek. Na tę chwilę wszystko sukcesywnie pochłania natura...